Blog

Superdiversiteit is een bekende term geworden in onze steeds veranderende omgeving. Vooral in stedelijke gebieden, maar ook meer en meer in landelijk gebied krijgen we te maken met superdiversiteit. Dit dwingt ons om onze eigen fundamenten en vanzelfsprekendheden in vraag te stellen en met andere ogen te leren kijken naar de sociale realiteit. Deze uitdaging brengt vragen met zich mee waar we dringend een antwoord op moeten zoeken.

Behoorlijk uniek in Antwerpen is onze papa-groep.
Misschien kennen jullie onze papa-groep al, misschien nog niet?
We zullen ze even voorstellen aan u (want het is de moeite!):

Tijdens de bijeenkomsten praten papa’s met elkaar en met Alimam en Fatima (begeleiding) over de grote en kleine vreugden en zorgen in de opvoeding.

Papa’s versterken en steunen elkaar hierdoor.
We doen ook samen met de kinderen leuke dingen: bvb. knutselen, uitstapjes, sport, …
Wij komen 2x per maand samen: er is een avondgroep en een daggroep.

Op 23-jarige leeftijd begon ik te werken met niet begeleide minderjarige vluchtelingen. Het was de job waarvan ik droomde. In mijn tienerjaren was ik begeesterd door andere culturen. Diversiteit was de rode draad in opdrachten, keuzevakken, stages, eindwerken,…. Ik wist toen niet dat de echte leerschool pas ging beginnen. 

"Zo’n 40% van de Vlamingen heeft onvoldoende gezondheidsvaardigheden", zegt Leen Haesaert van Thomas More. "Veel mensen kunnen wel lezen en schrijven, maar vormen toch een risicogroep als het gesprek net iets moeilijker wordt bij de dokter of als er jargon gebruikt wordt." Om zorgorganisaties te helpen beter met deze doelgroep te communiceren, ontwikkelde de hogeschool een toolbox vol tips om aan de slag te gaan met heldere zorgcommunicatie.